Rozdział 1

5:30, telefon. 

- Gdzie ty jesteś?! Byłyśmy umówione na szóstą!

- O co Ci chodzi? Czemu mnie tak wcześnie budzisz? Zwariowałaś?
- Wcześnie?! Stoję tu od pół godziny, marznę, a ty sobie śpisz?
- Jest piąta rano, dziewczyno daj mi się wyspać!
- Jaka piąta! Jest szósta trzydzieści!
- Co?! Ale jak to?
- Mery, nie przestawiłaś godziny?
- To wszystko przez te święta.
 - Opowiesz mi potem. Wstawaj i się szykuj tylko szybko, wiesz, że jak się spóźnię to dostanę ochrzan od Kwiatkowskiej.
- Dobra, dobra. Już. Czekaj na Krótkiej, będę za 20 min.
- Chyba oszalałaś? 20 min? Za 20 min to ja już dawno powinnam być u tej baby. Za 15 min masz być !
- Nie gadaj już, bo się nie wyrobię. Cześć.
 

;czerwona słuchawka; 

`Czemu zapomniałam o tym zegarku? Przeze mnie Nata nie zda.  Ehh.. Muszę wziąć się w garść! .. No gdzie moje spodnie, kurczę. .

Nareszcie byłam gotowa. Włożyłam biały T-shirt, jeansową koszule,  czarne legginsy i vansy.  Tej wiosny nie było zbyt ciepło, ale niewolno narzekać. Uczesałam włosy w wysoki kucyk, schowałam kanapkę i wyszłam. Była już 6:15, wiedziałam, że zaraz zadzwoni Natalia. Nie było czasu musiałam biec. Z ul. Karmelowej, wbiegłam na ul. Miłą. Została tylko jedna alejka. „Niestety” na Miłej otworzyli nowy butik. Na wystawie były takie super ciuchy, że zapatrzyłam się w nie. Byłam tak zdezorientowana, że nawet nie zauważyłam jednego z przechodniów i wpadłam na niego. Przewróciłam się na chodnik, razem z książkami chłopca.

- Przepraszam, jestem spóźniona. – Wstałam i pozbierałam ćwiczenia.
- Przestań, nic się nie stało. A gdzie się tak spieszysz?
 - Zapomniałam przestawić budzika, a o 7:00 mam spotkanie.
- Zakręcona jesteś.
- Wiem, mam to po tacie. Sorry, ale muszę lecieć. – Podałam mu książki i pobiegłam dalej, ale usłyszałam tylko;

- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy!

Przez tę chwilę mogłam mu się dobrze przyjrzeć. Miał blond włosy, niebieskie oczy i kilka piegów. Miał ok. 1m 90 cm, był dość szczupły. Słodko się uśmiechał i ciągle nerwowo gniótł skrawek koszuli. Żałowałam, że nie mogliśmy dłużej porozmawiać, wydawał się fajny. Myślę, że nazywał się Emil, bo na swojej czapce miał przypinkę na której właśnie pisało to imię. Nie mogłam dłużej rozmyślać, właśnie dobiegłam na miejsce.

- Gdybym miała czas, dostała byś niezły opieprz.
- Nati, chodź!
Doszłyśmy akurat o 7:00, Natalia weszła do gabinetu, ja poczekałam na ławce. Po jakiś 10 minutach, wyszła rozpłakana. 

-  Co się stało? Nie zdasz?
 - Zdam, jeśli napiszę dobrze 3 testy.
- No to super! Ale nadal nie rozumiem czemu jesteś załamana?
- Nie rozumiesz? Sprawdziany będą dzień po dniu, wtorek, środa, czwartek.  Do tego czasu będę musiała wkuwać! Nie pójdę na ten koncert!
- Co?! Koncert Rihanny bez Ciebie?

Sama zaczęłam płakać.  W sobotę miał być koncert, najlepszy koncert w naszym życiu! Byłyśmy MEGA fankami Rihanny. Postanowiłam, że pomogę mojej przyjaciółce. Zaczęłam szukać jej korepetytora, który ją przygotuje.  Zajęło mi to 2 dni. Korepetytor miał najpierw przyjść do mnie na 45 min, aby poduczyć mnie matmy.  Wszystko przygotowałam, nawet kawę zbożową. W końcu dzwonek do drzwi. Zgadnijcie kogo tam zobaczyłam… EMIL! Tak to był on. Gdy mnie ujrzał zaczął się śmiać. Nie wiem dokładnie z czego, ale nie pytałam o to. Zaprosiłam go do swojego pokoju. Usiadłam na sofie. On wziął jeden z podręczników i podszedł do mnie.

- Zaczynamy naukę?
-  Matematyka może poczekać. Chce Cię lepiej poznać. Opowiedz coś o sobie. – Oparłam podbródek na dłoniach i wsłuchałam się.
- Okej. Więc,  nazywam się Emil Wersh. Chodzę do 1 klasy liceum. Ty jesteś z 3 gim, nie?
 - Tak, mów dalej.
-Interesuje się sportem. Jeżdżę na deskorolce, a w zimę na snowboardzie.
- Dlaczego wcześniej Cię nie poznałam? :D
- Tego to ja nie wiem.  Poznań to duże miasto. Ale teraz ty opowiedz o sobie.
- Nazywam się Mery Shock. Jak już wiesz chodzę do 3 klasy gimnazjum. Interesuje się rysowaniem oraz tańcem. A teraz zajmijmy się matmą, za 15 min jedziesz do Naty. 

Wszystko mi tłumaczył bardzo dokładnie, ale ja i tak nie słuchałam. Dopiero po jakimś czasie uświadomiłam sobie, że on mi się naprawdę podoba. Cały kwadrans siedziałam wpatrzona w niego. O 17:30 wyszedł. Postanowiłam, że przejdę się do mojego taty. Zostawiłam u niego kilka ubrań a, że mieszkał 20 minut drogi stąd, miałam przyjemny spacer. Szłam parkiem, kiedy zerwał się wiatr, włożyłam ręce do kieszeni, by je ogrzać. W jednej z nich był jakiś papierek, nie wiedziałam co to. Wyciągnąłem go. Na kawałku kartki napisany był jakiś numer telefonu, na drugiej stronie zaś: „ Zadzwoń, Emil <3”. Szybko zapisałam go w komórce. Doszłam do domu taty. Wzięłam ubrania i wróciłam do siebie. Zapomniałam wspomnieć, że mój ojciec i matka rozwiedli się. Teraz mieszkam z mamą i młodszą siostrą. Tatę odwiedzam dwa razy na tydzień.  Bardzo za nim tęsknię, ale tak już w życiu bywa.. 

Wieczorem, kiedy już się umyłam, wzięłam swój zeszyt i zaczęłam rysować, a dokładniej to rysować Emila. Kiedy skończyłam, schowałam portret pod poduszkę i poszłam spać..