Rozdział 2

Następnego dnia życie Merry "odwróciło się do góry nogami".

                                                                        ***
Ok. 6:25 obudziło mnie pukanie do drzwi mojego pokoju. Kiedy je otworzyłam ujrzałam malutką postać mojej młodszej siostry- Sary. Blond grzywka zakrywała jej całe czoło. Wpatrywała się we mnie swoimi zielonymi oczkami. Powiedziała tylko coś jakby "Mama woła Cię na śniadanie" i uciekła. Wyglądała tak słodko, że nawet nie miałam odwagi zdenerwować się, że wyrwała mnie ze snu...
Ubrałam się, splotłam włosy w kłos, umyłam zęby i zeszłam na dół. Na stole czekały już naleśniki.  Zjadłam z dwa, popiłam sokiem pomarańczowym i wróciłam do siebie żeby spakować się do szkoły.  Mam szczęście, że moja mama tak dobrze gotuje. Wszystkie jej dania były pyszne. Wzięłam swój plecak i wyszłam. Chyba pierwszy raz byłam tak wcześnie na dworze. Lekcje zaczynały się o 7:15, a była 6:40. W końcu mogłam dokładnie przyjrzeć się butikowi na ul. Karmelowej. Na wystawie wisiała ładna, czarna sukienka z kołnierzykiem, biała koszula, trampki... Ale najbardziej spodobała mi się jeansowa kurteczka z ćwiekami. Postanowiłam, że po szkole kupie ją... Pomaszerowałam dalej... Jedna z alejek była tak śliczna, że nie sposób było zatrzymać się choć na chwilkę. Na drzewach można było ujrzeć gniazda ptaków z których dobiegał świergot. Gdzieniegdzie przebiegała wiewiórka, albo jakiś kundel czy kot. Promyki słońca przedzierały się przez korony wierzb. Wszystkie ławki były puste, a przez chodnik szła cała gromada spoconych i zapewne spóźnionych do pracy ludzi. No nic, czas był iść dalej. Niechętnie doszłam na miejsce. Do rozpoczęcia zajęć był jeszcze kwadrans. Podeszłam do Nati;
- Jak tam korki? - spytałam
- Chodzi Ci tylko o ten koncert, nie o to czy zdam, prawda? - odburknęła
- Co? Oszalałaś? - stanęłam jak wryta
- No, przecież to ja mam bilety.
- No i co z tego? Nati, jesteśmy przyjaciółkami. Co ci się stało?
- Ahh, przepraszam Merry. Mam tyle na głowie, czekaj Anka mnie woła...

Natalia nigdy się tak nie zachowywała. Kompletnie nie wiem o co jej chodziło... ^DRRR!

Lekcje nie wiem dlaczego mijały mi baardzo wolno. Nie potrafiłam się skupić. Modliłam się, żeby żadna z nauczycielek nie wzięła mnie do odpowiedzi, bo pewnie dostałabym 1. Na szczęście tak się nie stało. Kiedy w końcu usłyszałam ten ostatni dzwonek mogłam odetchnąć z ulgą. Od razu wybrałam się do sklepu, by "zdobyć" tą kurteczkę. Przymierzyłam ją- była idealna! Niestety przy kasie zorientowałam się, że nie wzięłam portfela. Stwierdziłam, że na pewno tata pożyczy mi pieniądze, więc szybko pobiegłam do niego. Czekałam przed domem i czekałam, ale nikt mi nie otwierał. Ogólnie panowała tutaj pustka. Tylko jakaś starsza pani podeszła do mnie i powiedziała;
- Bardzo Ci współczuję dziecinko. Pewnie jest Ci trudno, ale twarda z Ciebie dziewczyna, że nie płaczesz, podziw.
To  było troszkę dziwne. No cóż, nici z kupienia dziś mojej wymarzonej jeansówki, musiałam wrócić do domu. Tutaj też panowała pustka. W salonie zobaczyłam rozpłakaną Sarę i mamę, która wyglądała... normalnie.
- Co się stało?
- *chlip* Tata *chlip* on... - próbowała wytłumaczyć mi siostra, ale przerwała jej mama;
- Ojciec miał wypadek samochodowy, nie przeżył.

Moja skóra przybrała kolor kredy. Po policzkach zaczęły spływać mi łzy. Kochałam go, w końcu był moim tatą. On zawsze mnie rozumiał, zawsze wspierał, pocieszał w trudnych chwilach, a teraz.. Kto miał mnie teraz pocieszyć? Mama najwyraźniej nic sobie z tego nie robiła, bo przecież rozwiodła się z nim, był jej obojętny.. Chciałam pobyć sama, wyszłam bez słowa. Postanowiłam pójść w chyba najbardziej "odludne" miejsce, czyli do opuszczonej fabryki. Na zewnątrz nie wyglądała tak okropnie jak w środku. ^Sama nie wiem, jak mogę lubić tam chodzić.^ Wszędzie było pełno pajęczyn, szczurów, a i tak czułam się tam dobrze. Usiadłam na jednej z cegieł i zaczęłam to rozmyślać to płakać. Zastanawiałam się jak teraz będzie wyglądać moje życie. Nagle usłyszałam kroki... Chciałam sprawdzić co to. Skręciłam za jedną ze ścian i usłyszałam;
- A co jak się dowie?
- No coś ty. To będzie nasza słodka tajemnica.
Od razu rozpoznałam ten głos.....